Posts filed under ‘વિચાર’
“ભૂત,ભાવિ,વર્તમાન”
ભાવિ આપે વર્તમાનને
નીત નવી ક્ષ્ણોનું દાન
ભૂત આવી તે ચોરી જાય
જો રહે વર્તમાન બેધ્યાન
જાન્યુઆરી 16, 2014 at 12:40 એ એમ (am) gdesai Leave a comment
“ભૂત,ભાવિ,વર્તમાન”
ભાવિ આપે વર્તમાનને
નીત નવી ક્ષણોનું દાન
ભૂત આવી લૂટી લે છે તે
જો વર્તમાન રહે બેધ્યાન.
“ભૂતની કબર”
શું જરુરત છે ઢૂઢવાની
ખોદીને એ ભૂતની કબર.
શું જરુરત છે ઢૂઢવાની
એ ભાવી જેની નથી ખબર.
જીવી લો બસ વર્તમાને
માણવા જીવનની સફર.
“શ્રદ્ધા અને માન્યતા”
શ્રદ્ધા અને માન્યતા
શ્રદ્ધા એટલે શું ? માન્યતા એટલે શું? આ બેઉનો એક બીજા સાથે શું સંબંધ છે? આ સવાલોનો શું ઉત્તર છે તે સમજવા પ્રકાશ અને પડછાયાનું ઉદાહરણ લઇએ.કારણ પડછાયા અને પ્રકાશ વચ્ચે જેવો સંબંધ છે તેવો જ સંબંધ શ્રદ્ધા અને માન્યતા વચ્ચે છે. પ્રકાશ એ શકિત છે, અને જયારે તેના માર્ગમાં કોઇ દીવાલ આવે ત્યારે તે દીવાલનો પડછાયો પડે છે અને તે સ્થળે પ્રકાશ ઝાંખો લાગે છે. વળી પડછાયો જોઇને એ દીવાલ શેની બનેલી છે એ જાણી શકાતું નથી. દીવાલની રચના જાણવા માટેતો દીવાલનું જ નિરીક્ષણ કરવું પડે.તો જ તેને યોગ્ય ઉપાયથી હઠાવાય. આ જ પ્રમાણે,મારી દ્રષ્ટિએ, શ્રદ્ધા તો અંતરની શકિત છે, પ્રકાશ છે અને જયારે તેના માર્ગમાં મનના સંશયોની દીવાલ ખડી થઇ જાય છે ત્યારે તેનો પડછાયો પડે છે. આ પડછાયો એટલે જ મન્યતા.બીજા શબ્દોમાં કહી તો માન્યતા એટલે મનમાં જે છે તેનાથી “મા અન્ય” અન્ય કશું છે જ નહીં અગર અન્ય કશું હોઇ શકે જ નહીં એવો ભાવ. શ્રદ્ધાનો આ પડછાયો દૂર કરવો હોય તો સંશયોની દીવાલનું નિરીક્ષણ કરી તેને વિવેક બુદ્ધિના હથોડે તોડી ત્યાંથી હઠાવીએ તો અંતરનો એ પ્રકાશ પૂર્ણ પ્રકાશીત દેખાય.
પ્રકાશ ઝાંખો થવાનું બીજું પણ એક કારણ છે.અને તે એકે આપણે જેમ જેમ પ્રકાશના ઉદ્ભવ સ્થાનથી દૂર જતાં જઇએ તેમ તેમ પ્રકાશ ઝાંખો થતો જાય છે.એ જ પ્રમાણે આપણું મન જેમ જેમ અંતરથી દૂર જતું જાય છે અર્થાત જેમ જેમ બહિર્મુખ થતું જાય છે તેમ તેમ અંતરનો આ પ્રકાશ, “શ્રદ્ધા” ઝાંખી થતી જાય છે. તો શ્રદ્ધાને ઝાંખપ આપતું આ કારણ દૂર કરવું હોય તો ભટકતા મનને અંતરમુખ કરવું જોઇએ અને તે માટે પણ વિવેક બુદ્ધિ જ કામ લાગે છે. શ્રદ્ધાનો આ પડછાયો, માન્યતા, અંધશ્રદ્ધાના નામે પણ જાણીતો છે.પણ મને એમ કહેવું યોગ્ય નથી લાગતું. કારણ કે અંધતો આપણુ મન છે શ્રદ્ધા નહીં. બીજું નામ આપવું જ હોય તો આ માન્યતાને અર્ધશ્રદ્ધા કહેવું વધુ ઉચીત ગણાય.
ઇતિ.
“પ્રારબ્ધ અને પુરુષાર્થ”
પ્રારબ્ધના મસ્તિષ્ક ઉપર
મારો પુરુષાર્થ કેરો ઘા
’ને કરો યત્ન આગળ વધવા
તો જડશે નવો કોઇ રાહ.
An Allegory
An Allegory
Just as our physical body progresses with the help of a harmonious functioning of our feet, by providing continuous support to one other, so does our spiritual body (our ego) progresses with the help of its two feet, our Mind and our Intellect.
Truly, the important thing is the continuity of support (Kripa) and harmonious functioning (endeavor) of these feet. If either of the feet goes out of sync, surely our progress will be thwarted.
As Shree Shankracharya said “to be born as a human being is the greatest kripa God bestows on us.” Every breath of our life is His kripa. But the choice of direction we take is solely depends on our endeavors. In short
Being is Due to kripa of Purush ( i.e our Praarubdh )
But
Becoming is due to our endeavors in Prakriti ( i.e our Purushaarth )
Thus
Purush and prakritiAre the two feet of universe.
And
Praarubdh and Purushaarth are feet of our destiny
” from internet”
These are great pictures, but the real message is in the story at the end ….
A Dog’s Purpose (from a 6-year-old).Being a veterinarian, I had been called to examine a ten-year-old Irish Wolfhound named Belker. The dog’s owners, Ron, his wife Lisa, and their little boy Shane, were all very attached to Belker, and they were hoping for a miracle.
I examined Belker and found he was dying of cancer. I told the family we couldn’t do anything for Belker, and offered to perform the euthanasia
procedure for the old dog in their home.
As we made arrangements, Ron and Lisa told me they thought it would be good for six-year-old Shane to observe the procedure.
They felt as though Shane might learn something from the experience.The next day, I felt the familiar catch in my throat as Belker ‘s family surrounded him. Shane seemed so calm, petting the old dog for the last time,
that I wondered if he understood what was going on.
Within a few minutes, Belker slipped peacefully away.The little boy seemed to accept Belker’s transition without any difficulty or confusion. We sat together for a while after Belker’s Death, wondering aloud about the sad fact that animal lives are shorter than human lives.
Shane, who had been listening quietly, piped up, ‘I know why.’Startled, we all turned to him. What came out of his mouth next stunned me.
I’d never heard a more comforting explanation.He said, ‘People are born so that they can learn how to live a good life —
like loving everybody all the time and being nice, right?’
The Six-year-old continued, ‘Well, dogs already know how to do that,
so they don’t have to stay as long.’So live like a dog:
Live simply.
Love generously.
Care deeply.
Speak kindly.
Remember, if a dog was the teacher –
you would learn things like:When loved ones come home, always run to greet them.
Never pass up the opportunity to go for a joyride.
Allow the experience of fresh air
and the wind in your face to be pure ecstasy.Take naps.
Stretch before rising.
Run, romp, and play daily.
Thrive on attention and let people touch you.
Avoid biting when a simple growl will do.
On warm days, stop to lie on your back on the grass.
On hot days, drink lots of water and lie under a shady tree.
When you’re happy, dance around and wag your entire body.
Delight in the simple joy of a long walk.
Be loyal.
Never pretend to be something you’re not.
If what you want lies buried, dig until you find it.
When someone is having a bad day, be silent, sit close by, and nuzzle them gently.ENJOY EVERY MOMENT OF EVERY DAY!
તાજેતરની ટિપ્પણીઓ